Ayşe İdil İdil
Hep açık,olmayan kapı
An absent door, always open
27/12/2018 — 20/01/2019
Yamaçta At, 2018, Sanatçının izniyle
Horse by the Hillside, 2018, Courtesy of the artist
Ayşe İdil İdil, sergi için yeni ürettiği çalışmalarında his-etmeyi analitik bir yöntem olarak benimseyerek, arşivleme halini inceliyor ve aşina olduğumuz malzeme ve duygulara tekrar görünürlük kazandırıyor. Yerleştirmede bir çok şeyin yeri veya kullanımı değişiyor, kimi ögeler ve kelimeler gün ışığına çıkarılırken kimileri suya gömülüyor, neyin ne zaman görünür olup ne zaman kaybolduğunu, bu sayede de günlük hayatı algılama biçimlerimizi irdeliyor. Evrak arşivlerinde etiket görevi gören imgeler, zamanla sönmüş mumlar, ve kendini sonsuza aynalayan fotoğraflar ile kurulan düşünce akışları bazen sonsuza kadar akıyor, bazen ise cümle ortasında bitiyor.
Bu sırada karşılaştığımız bir objenin hem orjinali hem kalıbının bizde uyandırdığı his aynı mı, öyle ise önce hangisinin var olduğu önemsiz bir kronoloji olarak kabul edilebilir mi? İdyosenkratik yerleştirmenin parçaları izleyicide kendi düşünce arşivini uyandırırken, zihin kendisini çevreleyen nostalji sömürüsünün farkında olmak ve olmak istememek arasında çekiştiriliyor.
Sergi süresince, farklı sanatçı ve müzisyenlerle ortak üretilen etkinlikler gerçekleşecek. Ses dinletisi, radyo yayını ve sesli okumaları içeren etkinlikler–sergideki çalışmalar gibi–potansiyel enerji ve bilinçdışı bağlantıları açığa çıkarma görevini üstlenecek.
Ayşe İdil İdil lisans eğitimini Şikago Sanat Enstitüsü’nde 2015’te tamamladı. Samimiyet olasılığını belgelediği çalışmaları, çeşitli ilişkinlendirmelerde rastlanan kopukluklara işaret eder. Varolan veriyi çoğaltma yöntemiyle korumak isteyen fotoğraf ve kalıp çıkarma tekniklerini, bu tercüme süreci esnasında oluşan kesintilere yönlendirmek için kullanır. Materyalin tabii işlevinin aksine, İdil’in çalışmalarında imgeler tanınmayacak kadar yalın ve anonim bırakılır ve yapısal iskeletlerine indirgenirler. Veri kaybı yalnızca sonluluğu değil, zaman ile kaybetmeyi de beraberinde getirir.
www.ayseidilidil.com
Basın Arşivi
In her works recently produced for the exhibition, Ayse Idil Idil has adopted feel-ing as an analytical approach to examine the archiving condition and make visible again familiar materials and feelings. The location and purpose of things change within the installation –some words resurface while others submerge, scrutinizing when it is that something becomes visible and invisible, hence our ways of experiencing daily life. Built through labeling images on archive boxes, candles that are burnt all the way out, and photographs who mirror themselves eternally, the stream of consciousness’ sometimes flow for ever and sometimes end mid-sentence.
Do we sense similar feelings when we encounter the original and the mold of an object, if so can we agree upon which existed first as mere chronology? While parts of the idiosyncratic installation evoke the viewers’ own thought archive, the mind is torn between being aware of the exploitation of nostalgia which surrounds it, and not wanting to be.
Parallel to the exhibition, events produced in collaboration with various artists and musicians will be happening. The events which include musical gatherings, radio broadcastings, and readings will take on a task of baring potential energy and unconscious relations–similar to the works in the exhibition.
Ayse Idil Idil received her BFA from the School of the Art Institute of Chicago in 2015. Her work documents the possibility of intimacy, pointing to a form of disconnection that occurs between various relations. The photographic and mold-making processes which aim to preserve information through replication and reproduction are used by her to point to the disconnections that happen during translations. In contrast to the materials’ original purpose, her work is bare and anonymous, reduced to structural anatomies. The loss of information talks not only of loss but of loss through time.
www.ayseidilidil.com
