Herkese uzun bir sessizlikten sonra merhabalar,
poşe’nin son sergisi 2021 yılının Mayıs ayında geçekleşti. Sergi kapanmadan birkaç gün önce koridor ve mutfaktaki tavanı bir gece ansızın çöktü. Neyse ki sigortasız çalıştığımız gerçeğini ortaya çıkaracak bir yaralanma olmadı. Apar topar çıktığımız mekanımızdan sonra iptal ettiğimiz ve geri çevirmek zorunda kaldığımız yapmayı çok istediğimiz bir sürü program oldu.
Ve sonra araya hayat girdi.
Ekonomik kriz yoğunlaştıkça, pandemi krizi eşitsizlikleri derinleştirdikçe, yangınların ve depremlerin kalıntılarına baktıkça, seçimlerden ve yine sonra yine seçimlerden geçtikçe, savaşların tanıkları haline geldikçe, etrafımızdaki gerçekleşen her ölümle ve her doğumla inisiyatif olmanın amacını çok düşünür oldum. Son birkaç senede vasat 90’lar reklamcılık taktiklerine benzeyen sloganlarla yapılan ‘sanatın iyileştirici gücü’ zırvalığının bittiğine çok mutlu olsam da (inşallah bitmiştir) hala bir soykırımı izlerken sanatın veya kültürün ne anlama geldiğini algılamakta zorlanıyorum. Yine de devam etmenin, bağımsız kalabilmek konusunda inat etmenin, bir dönemin/jenerasyonun hayali topluluğunu oluşturabilme ihtimalinin önemli olduğunu düşünüyorum.
İnisiyatiflerin yapıları gereği en önemli özelliği elastik olmasıdır. Durmadan şekil değiştiren düzenlerin içinde suyun üstünde kalmayı başarmalarıdır (bu yorumun su basmış bir inisiyatiften geliyor olması da pek manidar). Geçen birkaç yıl içerisinde alanı beraber paylaştığım inisiyatiflerin ve bağımsız mekanların hepsinin doldurduğu yerin önemini fark ettim, yoğun desteklerini her zaman etrafımda hissettim ve bunu yaparken gösterdikleri emeğin karşılığını paylaştıkları ekosistemin paydaşlarından ne kadar alabildiklerini hep sorguladım. Aynı zamanda bu bağımsız oluşumların ve gönüllü kişilerin şimdinin ve geleceğin tahayyülünü nasıl şekillendirdiklerini, yan yana gelince ne kadar güçlü olduklarını gördüm ve bu sayede bir şeylerin değişebileceğine, gelişebileceğine veya dönüşebileceğine kendimi tekrar inandırdım (umarım bu sefer uzun sürer).
Bu coğrafyada yaşayan insanlar gibi inisiyatiflerin ve bağımsız mekanların da hepsinin kendine özgü bir hayatta kalma yöntemi geliştirmesi gerekiyor. poşe’nin hayatta kalma stratejisi üzerine de düşünecek uzun bir zamanım oldu. Sistemin dayattığı tüketim nesnesi, mekânı veya zamanı yaratmaktansa daha yavaş üretimlere, daha zor yüzleşmelere ve daha güçlü ilişkilere alan açmaya önem verdiğimi anladım. Ortamın standartlarını oluşturmasını temenni ettiğimiz üretim desteği veya sanatçı şerefiyesi vermeden iş göstermeyi kabul etmediği gibi programlama parası olmadığında da durmayı kabul edebilecek bir yapıya geçmeye karar verdim. Desteğini izleyicisinden, takipçisinden talep eden bir ekonomik sistemi değiştirmek için hala yeni bir ekonomik model düşüneduralım, son birkaç senede yoğun aksiyona geçen yerel belediyelerin neden hala hali hazırda işleyen inisiyatiflere fon sağlamadığını, mekân desteği veya maddi destek vermediğini hep birlikte soralım.
Yakın zamanda yeni programlamaları hakkında sizlere mailing atmaya devam edecek poşe. Sabit bir mekânı olmayacak ama eksibir gibi dost mekanları kendininki gibi sahiplenek gibi gözüküyor. Hala bütün cemaatine poşe’nin yapısal fikirlere, eleştirilere ve maddi/ manevi desteğe ihtiyacı olduğunu hatırlatmam gerekiyor. Aynı zamanda poşe yeni iş birliklerine, projelere ve uzun dönemli araştırmalara alan açacağı için heyecanlanıyor.
Yakında haberleşmek üzere,
Larissa & poşe
Comments